خورشید جاودانه می درخشد در مدار خویش
مائیم که جا پای خویش مینهیم و غروب میکنیم
هر پسین
آن روشنای خاطر آشوب در افقهای تاریک دور دست
نگاه ساده فریب کیست که همراه با زمین
مرا به طلوعی دوباره می کشاند
ای راز
ای رمز
ای همه روزهای مرا اولین و آخرین .
اما انتظار . یاد آن روزها بخیر .
یاد او . فضایی برای ترنم عاطفه ها و پایداری خاطرهاست . خاطره هایی که به دیروز بر می گردند . آنجا که آرزو کردیم زندگیمان جنین باشد و چنان شود .
هر روز وقتی سختی کار . تاب و توانم را به یغما می برد و تازیانه های محیط کاری و اجتماعی . این تن خسته را محتاج نوازش می کرد . تنها امید به او و آینده سبز با او تسلی بخش همه آن دردها بود . بارها وجود فراموش شده خود را در او جستجو کردم و هدف به بار نشسته خود را در او پیدا کرده بودم . خود را ندیدم تا او دیده شود .
گفتم نیستم تا او باشد . حرف آخر آنکه . صورت خود رابا سیلی روزگار سرخ نگه داشتم . تا در رخسار او چیزی جز آرامش و آسایش پیدا نشود . یک کلام بی صدا شکستیم و دم هم نزدیم .
اما چه سود وقتی با بغضی فرو رفته با من روبرو می شود و ناله و افسوس سر می دهد . که مرداب من او را هم در کام خود بلعیده .
آیا این بود همه آرزوهایی که با او در خیال داشتم . آیا این بود جواب آن همه انتظار ؟
به خدا قسم که نه . چنین نبود . روا هم نبود که در پایان راه . چنین نقطه مرگی وجود داشته باشد . راستش خوب که می اندیشم می بینم . چوب نارفیق را خورده ام . آری مسیر به بن بست رسیده من رخت نا رفیقی بر تن دارد .
بزرگترین اشتباه من این بود که . چندین سال آگاهانه و نا آگاهانه . قدم در فضایی گذاشته و پشت میزهایی نشستم و دست به بلند پروازیهایی زدم که قبلا هم کسانی بودند که کم و بیش شکست در آن را تجربه کرده بودند .
در آن رهگذر با سادگی خود به هر ریسمان پوسیده ای اعتماد کردم . ریسمان هایی از جنس همکارانی آن چنانی و دوستانی آنچنانی تر با تبلیغاتی پوچ و فریبنده که صاحبانشان نه دلسوز بلکه تاجرانی خانمان سوز بودند.
و پرسش هایی آزار دهنده . که چرا بیشتر به حفظ آنچه که داشتم روی نیاوردم ؟ چرا گریزان شدم از آنچه که داشتم ؟ چرا پایان این همه وقت و هزینه . چرا پایان این همه تلاش و کوشش . چرا پایان این همه رفت و آمد . اشک حسرت و شکستن است ؟ چه وقت قرار است در چشمان من هم اشک شوق و اشک لبریز شدن از خوشحالی بنشیند و با او خستگی هایم را فراموش کنم ؟ چه وقت قرار است نگاه او به من و کارهایی که در آن زمان نتوانستم انجامشان بدهم چنان عمیق و پر معنی باشد . تا با یکبار گفتن و درک کردن . دیگر نیازی به تکرار و تکرار نباشد ؟
تا کی باید تلاش می کردم و از نقصان نتیجه مطلوب . خم به ابرو نمی آوردم ؟ با او قرار بود مسیر صحیح را پیدا کنم تا همچون گذشته نه چندان دور دوباره در صدر بنشینم . دوباره تاریخ تکرار می شود ؟ تا کی شکوه ها و شکایت ها را ببینم و بشنوم ؟
واقعا در او بذر نفرت و بی علاقگی نسبت به من و با من بودن وجود دارد ؟ یا او در بستری خشک و بی روح و بدون کوچکترین توجهی به من و با صرف نظر از آن همه روز. و خاطره ها سیر می کند ؟ آیا کینه جای عشق و علاقه را گرفته ؟
حال پرسش اینجاست . با او از کدام سخن عاشقانه بگویم . تا دوست داشتن را بیاموزد .فکر کند . بایستد . بسازد و به آینده دل ببندد . آن هم با دستانی پر و گام هایی استوار .
به نظر شما این نگرانی ها پایان دارد ؟ می توان عمیق فکر کردن . مهر ورزیدن و ساده فهمیدن حقایق را به او آموخت ؟
کوچه های شبانه ام
بوی دلهره دارند
زیر شیروانی خیالم را
عنکبوتهای دلشوره تار می بندند
ترس و وحشت و تردید
چه آشکار
در لا به لای نگاه درختان انتظار
پنهانند
دیار منجمدی است غربت
غریبه ای
شاید نه به حجم روز اول دبستان
تنهایی
شاید نه به اندازه ی مادرت
هنگامی که ترا زایید
تنهایی ات را به چار راهها مبر
که تا چشم کار میکند
رفیقانت ایستاده اند
رفیقانشان را می فروشند
و روسپیان تنها
طلیعه داران صداقتند
دیار منجمدی است غربت
قلبم هنوز می زند
دو دستی به سینه می فشارمش
با بخار نفس هایم
گرمش میکنم
که بیایی
بیایی و دستهایت را
در باغچه ی کوچک تنهاییم
بکاری
و انگیزه ای شوی برای
ادامه ام . . .