غافل از اندوه درونم

             بی من از کوچه گذر کردی و رفتی

                   بی من از شهر سفر کردی و رفتی

                         قطره ای اشک درخشید به چشمان سیاهم

                                     تا ته کوچه به دنبال تو لغزید نگاهم

                تو ندیدی

     نگهت هیچ نیفتاد به راهی که گذشتی

             چون در خانه ببستم

                    دگر از پای نشستم

                          گوییا زلزله آمد

                                گوییا خانه فرو ریخت به سر من

                                        بی تو من نیز در این شهر غریبم

                                              بی تو کس نشنود از این دل شکسته صدایی

                        پر نگیرد دگر از مرغک پر بسته نوایی

              تو همه بود و نبودی

               تو همه شعرو سرودی

                       چه گریزی از من

                            که ز کویت نگریزم

                                                      گر بمیرم زغم دل

                                                 به تو هرگز نستیزم

                                                                من و یک لحظه جدایی

                                                                                        نتوانم ٬‌نتوانم

                    بی تو من زنده نمانم

                            پی طوفان زده دشت جنونم

                        صید افتاده به خونم

                         تو چنان می گذری

                                                                          غافل از اندوه درونم . . .