من امشب خواهم مرد

زیر خاکستر ذهنم باقی است

                    آتشی سرکش و سوزنده هنوز

                                          یادگاری است زعشقی سوزان

                                                               که بود گرم و فروزنده هنوز

 

عشقی آن گونه که بنیان مرا

                  سوخت از ریشه و خاکستر کرد

                                             غرق در حیرتم ازاین که چرا

                                                                          مانده ام زنده هنوز

 

گاه گاهی که دلم می گیرد

                    پیش خود می گویم

                                            آن که جانم را سوخت

                                                               یاد می آردازاین بنده هنوز

 

سخت جانی را بین

                        که نمردم از هجر

                                             مرگ صد بار به از

                                                              بی تو بودن باشد

گفتم از عشق تو من خواهم مرد

                          چون نمردم هستم

                                                پیش چشمان تو شرمنده هنوز

 

گر چه از فرط غرور

                 اشکم از دیده نریخت

                                          بعد تو لیک پس از آن همه سال

                                                             کس ندیده به لبم خنده هنوز

 

گفته بودند که از دل برود یار چو از دیده برفت

                         سال ها هست که از دیده ی من رفتی، لیک

                                                                     دلم از مهر تو آکنده هنوز

 

دفتر عمر مرا

                  دست ایام ورق ها زده است

                                              زیر بار غم عشق

                                                    قامتم خم شد و پشتم بشکست

                                  در خیالم اما

        هم چنان روز نخست

                              تویی آن قامت بالنده هنوز

 

          در قمار غم عشق

                    دل من بردی و با دست تهی

                                      منم آن عاشق بازنده هنوز

 

   "آتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش"

                     گر که گورم بشکافند عیان می بینند

                                              زیر خاکستر جسمم باقی است 

                آتشی سرکش و سوزنده هنوز . . .                                                         

                                                                                زنده یاد حمید مصدق

من از این فاصله ها ، فاصله ها دلگیرم

 بی تو اینجا چه غریبانه شبی می میرم

دل من با همه آدمکانی که به دنبال تواند

قهر می گردد و من با خودِ خود درگیرم

دیر سالی ست که می خواهم از اینجا بروم

ولی انگار که با قلب زمین زنجیرم

مثل اینست که من با همه هق هق خود

روی سجاده احساس تو جان می گیرم

ساعت گریه وغم هیچ نمی خوابد و من

در الفبای زمان خسته این تقدیرم

---------------------------------------------------------------------

دریغ

و من می نویسم حرف های ما هنوز نا تمام . تا نگاهی می کنی وقت رفتن است

باز هم همان حکایت همیشگی . پیش از آنکه با خبر شوی لحظه عظیمت تو ناگزیر

 می شود.

آی.... ای دریغ و حسرت همیشگی . همیشگی..

ناگهان چقدر زو‌‌‌‌‌د دیر می شود....

نظرات 3 + ارسال نظر
یاسمن سه‌شنبه 15 اسفند‌ماه سال 1385 ساعت 06:24 ب.ظ http://mehrabooni-sedaghat.blogfa.com/

خدا نکنه... من داشتم میمردم..

مریم دوشنبه 30 اردیبهشت‌ماه سال 1387 ساعت 08:41 ب.ظ http://niloofaremordab.blogfa.com

خیلی وب قشنگی داری به وب من هم سر بزن

تنها دوشنبه 27 آبان‌ماه سال 1387 ساعت 03:03 ب.ظ http://abanepaeezy.blogfa.com

\سلام عزیز وب خوشگلی داری به منم سر بزنی خوشحال میشم منتظرم

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد