مهمان ناخوانده

 

نمیخواهم  چیزی  بنویسم .  اما  هر  روز   که  میگذرد .دلتنگی هایم چون

مهمان  ناخوانده ای  حریم  احساسم را  لکه  دار  می کنند.  و  من از جبر

و  نه  اختیار  بغض های  نیمه  فرو خورده ام  را   بر   روی   برگ های  دفتر

منعکس  می کنم.  با  این  که  بقول  سهراب  دیروز  زندگی  را  جور  دیگر

دیده بودم و برای فرداهای نیامده  سایه  روشن های  آبی  کشیده بودم و

نقطه سر خطهای بی پایان را با  فاصله های کم  کنار  هم  گذاشته  بودم

که  مبادا  حضور   کلمات  شکسته  و  تنها  را  احساس  کنند  و  غربت را

ضمیمه ورق های مچاله شده دفتر . اما این بار هم نشد  که  سکوت  کنم

و  نگویم  چگونه  در  لحظه  لحظه های تنهایی می شکنم وقتی می دانم

هر  چقدر  هم  که  بخواهم  دیگر  نمیتوانم  دیوار های  قفس  را  بردارم و

از دریچه دنیا پرواز را آغاز کنم.