انتظار

ای کاش بال میداشتم و . . .

شبانگاه به سویت پر می کشیدم ,

از دریچه

          با دل خسته , لب بسته , نگاه سرد

می کنم از چشم خواب آلوده خود

   صبحدم

بیرون

  نگاهی :

               در مه آلود هوای خیس و غم آور

        پاره پاره رشته هایی نقره در تسبیح گوهر . . .

در اجاق باد آن افسرده دل آذر

کاندک اندک برگ های بیشه های سبز را بی شعله میسوزد . . .

      من در اینجا مانده ام خاموش

بر جا ایستاده

             سرد

وز دو چشم خسته اشک یأس میریزم به دامان ,

جاده خالی

         زیر باران !